Systeemtransties volgen bepaalde paden en fases.

De fases zijn te vergelijken met afkoelen en uitkristaliseren zoals gebeurt wanneer een gasfase via een vloeibare fase naar een vaste fase gaat door afkoeling.
Dat kan je uitkristalliseren noemen.

Als b.v. ijs (vast) wordt verwarmd tot water (vloeibaar) en dan door tot waterdamp (gas) dan kan je dat verdampen noemen. 

Zo bevinden zich ideeën vaak in een fase die nog alle kanten op kan (gasfase).
Concepten en modellen zijn nog vloeibaar en kunnen nog redelijk gemakkelijk aangepast worden (vloeibare fase).
Producten en vaststaande theorien staan vast (vaste fase).

In de vloeibare fase bij hoge dichtheden en met genoeg activerings-energie of susbsidies ontstaan het meest gemakkelijk nieuwe verbindingen en oplossingen.
Als die dan verder worden uitgewerkt krijg je vast uitgewerkte veranderingen.

Bestaande structuren die niet meer kloppen moeten de omgekeerde weg ondergaan. Ze moeten eigenlijk verdampen om de nieuwe structuren te laten uitkristalliseren. 

Bureau Drift heeft het over dat de nieuwe wereld na de transitie via experimenten (gas) gaat naar versnellen waarna het gaat interfereren met andere vernieuwingen waarbij de som meer is dan de delen =emergentie waarna een kantelpunt wordt bereikt (in de vloeibare fase) en de vernieuwing doorzet en wordt geinstitutionaliseerd waarna een nieuwe stabiele fase wordt bereikt en alles is uitgekristalliseerd. Het is dan van de vraag waarom de transitie nodig is en alle ideeën daarbij over wat en hoe uitgekristaliseerd in dat hebben we nodig en realiseren we. 

We vergeten vaak dat er ook energie en geld nodig is bestaande strukturen fatsoenlijk en niet te rigoreus af te bouwen.  Zij beginnen te destabilseren (zoals onze olie-industrie) waarna ontwrichting ontstaat (als veel pompstations over moeten op elektrische laadstations) er chaos ontstaat waarna geleidelijk alle pompstations verdwijnen en worden uitgefaseerd. Dat geldt ook voor onze kolen- en gascentrales en onze chemische industrie die anders moet gaan werken.