De snabbeleconomie (en haar nachtmerrie)
Estelle Becker Costanzo serveert in de restaurantbusiness in Canada. Toch heeft ze nauwelijks genoeg geld om in haar basisbehoeften te voorzien, omdat haar loon al 25 jaar 2 dollar en 83 cent per uur bedraagt. "In het begin waren de fooien goed voor de helft van onze inkomsten. Nu is dat bijna 100 procent. "
Om wat bij te verdienen (samen met mogelijk een half miljoen mensen) doet ze dingen voor Amazon Mechanical Turk (MTurk), één van de grootste werkgevers in de schnabbel-economie van het netwerk van platforms, zoals ook Uber of Handy, die mensen aan klussen koppelen.
Turkers, zoals ze zichzelf noemen, verbinden zich met “aanvragers”, werkgevers die een vaste vergoeding bieden in ruil voor een klus. Amazon werft Turkers als "kunstmatige intelligentie". Zij doen klussen die computers niet goed kunnen uitvoeren: gesproken tekst uitschrijven, afbeeldingen categoriseren, of ze dienen als onderwerp voor wetenschappelijke experimenten. De betaling varieert van een paar cent tot enkele dollars voor taken die seconden tot uren duren. Hoewel de lonen laag zijn, is de concurrentie hevig. "Soms krijg ik midden in de nacht een tekst en kom ik uit bed om te beginnen", zegt Milland. Om een redelijk dagloon te hebben, werkt ze soms 17 uur achter elkaar. Maar er zijn ook weken zonder werk. Helaas is dat geen vakantie. "Dan ben ik alsnog 17 uur per dag werk aan het zoeken," zegt ze.
Zelfs wanneer het werk stabiel zou zijn, weet Milland nog niet zeker of ze betaald krijgt. Aanvragers kunnen het werk gewoon weigeren zonder uitleg; een andere Turker neemt de teruggegeven klus dan aan. Vaak binnen een paar seconden.
Werken zonder bescherming
Wat een schnabbelaar als Milland en Costanzo met haar fooien gemeen hebben is dat hun werksituatie oneerlijk is: hun inkomen, de hoeveelheid werk, het vermogen om te voldoen aan de basisbehoeften zijn onzeker en, in toenemende mate, onbeschermd. Dit gebrek aan veiligheid houdt zichzelf in stand. Mensen die zich richten op het vinden en behouden van werk, kunnen het zich niet veroorloven zich te organiseren voor betere omstandigheden.
Met de komst van deze platforms wordt het voor iedereen lastiger in de toekomst. Leraren, artsen, advocaten, accountants, programmeurs, ontwerpers, schrijvers, journalisten: iedereen gaat voortaan elke ochtend naar een online platform om 17 uur lang naar werk te zoeken. Turkers werken al in de arbeidsmarkt van de toekomst, en ze brengen slecht nieuws mee.
Voor de eigenaren van de platforms is onzekerheid het product. In een open brief aan de Europese Unie betoogt een consortium van 47 platformbedrijven tegen regelgeving voor de branche. Ze beschrijven zichzelf als "vernieuwers" die “waardeketenen hermodelleren”. Aan de Millands van deze wereld beloven ze "nieuwe bronnen van inkomsten, micro-ondernemerschap en flexibel werken". Met andere woorden: meer onzekerheid.
Bedrijven hebben altijd al geprobeerd onzekerheid te creëren. Wat is er nu zo anders aan dan? De technologieën die de oude manieren van werkgelegenheid ondermijnen, maken ook nieuwe manieren mogelijk.